VAR OLDUK HİÇ OLMADAN AZ ÖNCE

Bir akşamın içinde çözülür,

Dualarla nicedir bastırılmış korkular
Yıldızların gölgelerinde ışıksız yüzler
Yarım bir merhaba, yarısı veda fısıldar
Hayat ne yazdı diye diye korkak adımlarda
Yüzümüzde geçip gidenlerin rüzgarı
Üşüyoruz kendimizi bildiğimizden beri

İçinde durduğum çocuk gözyaşları ve yaşanmamış yaşlar
Her gün akşam olana kadar beş iklimden hatıralar
Ben unutarak bittim,
Düşlerimde iyileşmeyen yara kabukları
Elim kolum hem dolu hem boş neye üzülsem tınısı ayrı
Bir şeyler yüzünden oldu her şey anlatamıyorum
Söz bitti yazı bitti izi kaldı, izler silindi
Göz görmenin, akıl düşünmenin en uzağına gitti
Zaman durdu, nerede kalındıysa orada
Olup bittiğini fark etmenin sınırlarında
Kaç defa görürse görsün insan, artık ne bilse önemsiz
O an için öyleydik sadece her defasında her birimiz
Solmuş çiçekler olacaktık bir bahçede...

Fotoğraf: Andrei Tarkovsky Polaroid